Msza święta Hubertowska na stałe weszła do obrzędowości i kultury łowieckiej już w drugiej połowie XVIII wieku, o czym nadmienia Henryk Rzewuski w romansie historycznym „Listopad”. W ten uroczysty sposób oddawano cześć patronowi myśliwych – św. Hubertowi (3 listopada), a zarazem był to początek jesiennych łowów. Msze Hubertowskie często odbywały się w leśnych kapliczkach. Tekst i liturgia ograniczona była przez celebransa do koniecznego minimum, „tak by myśliwym czasu nie zabierać”. Do tej tradycji nawiązuje również Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu”. Muzyczna oprawa mszy hubertowskiej miała charakter improwizacyjny. Trębacze wykorzystywali różne fragmenty znanych im fanfar myśliwskich, by podkreślić odmienność celebry.

 

 

 

Darz Bór