Piotr wyjechał na Alaskę poprzez Biuro Polowań "IBEX" w Kaliszu. Na miejscu spotkał się z niezmąconą przez cywilizację przyrodą i ze spartańskimi warunkami. W pobliżu miasteczka Anchorage jest tylko 25 km dróg. W bazie myśliwskiej nie było telefonu a prąd elektryczny był wytwarzany przez agregat. Brak dróg  więc cała komunikacja odbywała się za pomocą samolotu. Jedyny samochód w bazie był przywieziony samolotem w częściach i złożony na miejscu.

 

 

Lotnisko w mieście  Anchorage

 

 

Lotnisko w King Salmon

 

 

Podstawowy środek lokomocji na Alasce

 

 

Baza myśliwska

 

 

 

Samoloty lądują na nielicznych suchych miejscach bądź na wodzie - gdy są wyposażone w pływaki

 

 

W bazie myśliwskiej a właściwie w myśliwsko - rybackiej

 

 

Łopaty dwóch łosi szczepione razem znalezione w tundrze

 

 

 

Można też znaleźć żebro wieloryba albo ...

 

 

... poroże karibu, którego się tutaj nie zabiera

 

 

Kol. Piotr Juchno polował na ogromnym płaskowyżu, który leży u stóp lodowca. Łosi wypatruje się np. z samolotu i gdy się go ujrzy samolot wysadza łowców parę kilometrów od zwierzęcia, na które można polować dopiero po 24 godzinach. Jest to danie szansy zwierzynie i kategorycznie się tego przestrzega.

 

 

Widok z samolotu na płaskowyż

 

 

Krater nieczynnego wulkanu

 

 

 

 

 

 

 

Łoś - widok z samolotu

 

 

W przypadku kol. Piotra, samolot zawiózł jego i przewodnika na 8 dni na płaskowyż, gdzie rozbili mały namiot, w którym nocowali i przez całe dnie i wypatrywali łosi, wilków i rosomaków, bo na takie zwierzęta  miał wykupiony odstrzał. Polowanie polegało na wypatrywaniu zwierząt, wabieniu ich i podchodu w trudnym, grząskim terenie. Płaskowyż przez cały czas jest bowiem zasilany wodą z topniejącego lodowca.

 

 

 

 

 

 

 

Na Alasce wieją ciągłe wiatry więc trzeba było się przed nimi zabezpieczyć

 

 

Wabienie łosia

 

 

Wab okazał się skuteczny, przyszedł łoś ale był za młody na strzał

 

 

 

 

 

 

Była też i inna zwierzyna - oko lornety wypatrzyło śpiącego niedźwiedzia

 

 

W takim namiociku kol. Piotr spędził osiem nocy

 

 

 

Przez te osiem dni i nocy jedzono to co łowcy zabrali ze sobą. Jak skończyła się woda w butelkach pito wodę z potoku. Jedzenie przechowywano w hermetycznych puszkach owiniętych taśmą by zapach nie przywabił niedźwiedzi. Spano z załadowaną bronią, żeby w razie czego odstraszyć intruza.

 

 

Kol. Piotr Juchno z przewodnikiem

 

 

Bywało i tak, że po powrocie z łowiska namiot fruwał w powietrzu

 

 

Niedogodności jednak rekompensowały przepiękne widoki

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lodowiec

 

 

Jak mówi sam Piotr "po czterech dniach miałem dosyć". Najgorsze to że, ciągle byłem mokry a woderów praktycznie nie ściągało się z nóg. No i ciągle jeszcze nic nie upolowałem.

 

 

 

 

 

 

 

Kolejny "misiek" ...

 

 

... a nawet "miśki"

 

 

 

Po nieudanym podchodzie łosia sił było niewiele - powrót z góry widocznej za Piotrem

 

 

 

 

 

Wodery to niezbędny element wyposażenia

 

 

Wreszcie ósmego dnia pobytu  przydarzyło się łowieckie szczęście. Padł ogromny. stary by. Jeden strzał, jedna kula i łoś został w ogniu.

 

 

 

 

 

Potem zaczęła się ogromna praca z odbiciem łba, zdjęciem skóry i poćwiartowaniem ponad tonowego zwierza i wytransportowanie wszystkiego na lądowisko samolotu. Kol. Piotr postanowił zabrać do Polski czerep z rosochami i skórę łosia.

 

 

Rozłoga

 

 

Transport na pływakach samolotu

 

 

Wypada pogratulować kol. Piotrowi sukcesu. Przepiękne trofeum. Przepiękna przygoda łowiecka. Nie strzelił wilka i rosomaka, ale za to łosia  ogromnego. Na fotografii poniżej porównanie ze zrzutem łosia znalezionego w naszym łowisku. Jest różnica, co? Gratulacje Piotr. Darz Bór !!!